Ένα τραγούδι ήρθε απόψε απ’ τα παλιά!

22 Ιουλίου 2007 στο 1:07 πμ | Αναρτήθηκε στις ότι θέλω είναι, memories | 5 Σχόλια

Εξεταστική ΤΕΛΟΣ! Επιτέλους κωλοβάρεμα χωρίς τύψεις!

Και ψάχνοντας κάτι τραγούδια έπεσα τυχαία σε ένα τραγούδι που μου σημάδεψε την πενταήμερη!

Ήταν άνοιξη του 2003. Κλασικά πήγαμε Ρόδο. Επιστρέφαμε με πλοίο και ο καιρός ήταν χάλια. Για να μη δώσουν τις καμπίνες μας (χλιδή 1 κρεβάτι/3 άτομα), αναγκαστήκαμε να μπούμε στο πλοίο και να περιμένουμε εκεί μέσα πότε θα ξεκινήσει (12 ωρες απίστευτο κούνημα μέσα στο λιμάνι…)

Τις- συνολικά 24- ώρες μέσα στο πλοίο τις πέρασα αραγμένη σε μια πολυθρόνα σε κάποιο διάδρομο, μαζί με άλλους καμένους συμμαθητές ΚΑΙ λίγο πιο δίπλα κάτι παιδιά από άλλο σχολείο που είχαν ένα cd γεμάτο τραγούδια αυτού του στυλ 🙂 Ευτυχώς!!! Ήταν όλα ένα κι ένα. Αλλά αυτό ήθελα να το βρω και δεν είχε τύχει μέχρι σήμερα..

Είχε πλάκα και το σχολείο ώρες ώρες (μακριά κι αγαπημένοι όμως)

5 Σχόλια »

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI

  1. Ωραίο άσμα. Σα να λέμε, παππού, παππού, τον παίρνεις που και που; Κουακ κουακ, άραγε ποιος πληρώνει τα γαμησιάτικα στο τέλος;

    Comment by Granma Duck— 20 Αυγούστου 2007 #

    Απάντηση

  2. Θα σου πει η Αννούλα του χιονιά, γιαγιά, για να μην ματοστηθοδέρνεσαι καλοκαιριάτικα και μας πάθεις τίποτα.
    Τον Bill πληρώνουν με σειρά προτεραιότητας, η μαλλιοτραβηγμένη χαίτη της νύφης, τα παλαμάρια των απανταχού βαρκάρηδων και το ασφαλιστικό ταμείο του παππού.
    Υ.Γ. Καλά μπάνια καφροκόριτσο!

    Comment by Άννα— 20 Αυγούστου 2007 #

    Απάντηση

  3. Το θέμα είναι ότι άλλος πηδάει και άλλος πληρώνει. Αλλά μάλλον αυτό είναι που λένε «καταμερισμός των εργασιών» 😀

    Comment by kafrokoritso— 20 Αυγούστου 2007 #

    Απάντηση

  4. Εγώ πάω για ψάρεμα. Και μετά πεντικιούρ.

    Comment by Άννα— 21 Αυγούστου 2007 #

    Απάντηση

  5. Θυμάμαι είχαμε πάει κι εμείς Ρόδο το ’94. Εγώ είμαι λίγο πιο μεγάλη, βλέπεις. Είχαμε μείνει στο Rhodos Palace και οι κάφροι μας είχαν πλακωθεί με το διπλανό σχολείο από Θεσσαλονίκη. Μετά κούλαραν όμως. Απλά έκάψαν κάτι σεντόνια στο μπαλκόνι, από το νεύρα τους που δεν μας είχαν ανοίξει την πισίνα. Όλοι έδειχναν να το διασκεδάζουν. Εγώ πάλι χάλια πέρασα. Στην επιστροφή είχα πυρετό 40 και το καρυδότσουφλο κουνιόταν σαν τραμπάλα. Ωραία χρόνια, τι να σου πω…

    Comment by Tweety— 23 Αυγούστου 2007 #

    Απάντηση

Σχολιάστε

Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
Entries και σχόλια feeds.